از وصیت نامه امام صادق  (ع) در بستر بیماری:

ای فرزند: کر کس لغزش دیگران کوچک شمارد، خطای خویش بزرگ بیند،

و هرکه خطای خود کوچک بیند، لغزش دیگران  بزرگ انگارد.

آنکه بر سر راه برادر خود چاهی کند، خود در آن چاه افتد.

آن که با نادان در آمیخت خوار مایه شد

و آنکه با دانشوران  مصاحبت جُست سر افرازی یافت.

ای فرزند: هر چند ترا به سود یا زیان باشد سخن حق گوی.

 مردم را به نیکی بخوان و از بدی باز دار.

میوه ی گوار ابر شاخه ی خوش پدید آید و شاخه ی خوش را ریشه ی خوب روید

و ریشه ی خوب در معدن و سر زمین شایسته پای گیرد.

ای فرزند:اگر دیدار کنی، نیکان را دیدار کن که مردم بد کار چون سنگ خاره اند

و از سنگ خاره هرگز چشمه ی آبی نزاید یا چون

درختی باشد که برگ آن سبزی نگیرد و یا زمینی را مانند  که از آن گیاهی سر بر نزند.