مراسم شهادت نازدانه اباعبدالله الحسین (ع) حضرت رقیه(س)

با سخنرانی:

       حجت الاسلام و المسلمین شیخ علیرضا حدائق

       و نوای دلنشین مداح اهل بیت حاج کاظم محمدی

 زمان :

چهارشنبه و پنج شنبه  

     30/10/88 و 1/11/88  

   مکان :

 شیراز - بلوار دلاوران بسیج -

 بلوار ایثار - مسجدالرقیه (س)

فردا اول ماه صفر سال 1431هجری قمری برابر با 27/10/88است  . چقدر زود ماه محرم تمام شد. محرم با همه سختی ها تمام شد؛  ولی هنوز قافله اسرای کربلا در راه شام است هنوز صدای شیون و زاری کودکان و زنان به گوش می رسد ، محرم ، تاسوعا، عاشورا ،خارهای مقیلان ، گریه های علی اصغر، دامن اتش گرفته کودکان و...همه چیز  گذشته است ؛  همه رفته اند، اما!! ... اما زینب (س) مانده با داغ 72لاله ،داغ عزیز ترین بندگان خدا، آه  صفر،  آه ماه غمبارفرارسیده ،  ماهی که  در اولین روز آن غافله اسرای کربلا به شام می رسند ماهی که زینب (س)علی رغم تلاشش برای نگهداری از فرزندان حسین (ع) ، رقیه را در چهارم صفر از دست می دهد تا داغی بر داغش افزوده شود .

اما این داغها اگر چه سخت است ولی سخت تراز آن،  زخم زبان شامیان است ؛ روزی زینب (س) بانوی محترم این شهر بوده،  روزی معلم قران زنان شام بوده روزی پدرش علی (ع) حاکم و مولای این شهر بوده و... و  حالا به محض ورود به شهر شام  او را خارجی می نامند ، از شهادت بهترین بندگان  خدا خوشحالند جشن گرفته اند ؛ این مردم را چه شده مگر اینها همان مردمی نیستند که سالها پیش وقتی حسین (ع) در حقشان دعا کرد تا باران بیاید و باران هم آمد به او گفتند باشد تا روزی جبران کنیم ؟

آیا این بود تمام وفا و جبران شامیان ؟آیا همین بود تمام عشقی که به خاندان رسالت داشتند ؟ ؟

 گاهی وقتها که دلم خیلی میگیره ، گاهی که مشکلات راه نفسم را میگیرند و انگار به سختی نفس بالا و پایین میاد یک لحظه خودمو می برم تو شام ، کنار ویرانه آروم دل میسپارم به صدای گریه وهق هق کودکان ، دلم بدجوری می گیره اما ناخوداگاه یه چیزی تو تمام وجودم صدا میزنه ببین مشکلات تو، سختی تو ، حتی به اندازه یه سرسوزن شبیه به مشکلات زینب نیست ، باز میگه کجای کاری؟زینب با تمام سختی با تمام علاقه اش به برادر به فرزندانش به عزیزانش باز تو شام میگه من جز زیبایی ندیدم ، دوباره میگم  من کجام ؟زینب برای ولایتش برای مولایش برای برادرش که قبل از اینکه فکر کنه برادرشه فکر می کنه مولا و سرورشه همه هستیش بچه هاش و حتی همون برادرشو هم آورده و در راه حق داده و حالا میفرمایند من جز زیبایی در کربلا هیچ چیز ندیدم باز به خودم نهیب میزنم می گم کجایی؟کجا ایستادی ؟تا کجا پای اعتقاداتت ، فکرت ، عقیدت می ایستی؟تا کجا خدا را قبول داری ؟تا وقتی به نفعته؟ تا وقتی بهش احتیاج داری؟ خدا کنه به اندازه  یه سر سوزن مثل حضرت زینب معتقد به خدا باشیم خدا کنه اگه در محرم دلمون را هدیه دادیم به اهل بیت ، دیگه بعد محرم در صفر،  در بقیه ماهها ، دلمون را از اونها نگیریم و هیچ جای دیگه که اونا راضی نیستند اسیر نکنیم." آمین یا رب العالمین "

منبع : وبلاگ یک قدم جلوتر
http://blessing2009.blogfa.com/post-488.aspx

ماه صفر دومین ماه قمری پس از محرم است. در دوران جاهلیت آن را ناجز می‌نامیدند. صفر از ریشه «صفر» به معنی تهی و خالی است. دلیل نامگذاری آن این است که چون این ماه پس از ماه محرم است و مردم دوران جاهلیت در ماه محرم - به دلیل اینکه از ماههای حرام بود- از جنگ دست می‌کشیدند، با فرارسیدن ماه صفر به جنگ روی می‌آوردند و خانه‌ها خالی می‌ماند؛ از این رو به آن صفر گفته‌اند.

*اول صفر الخیر : وارد کردن سر مطهر امام حسین علیه السلام به شام ، ورود اهل بیت علیهم السلام به شام ، شهادت زید بن علی بن الحسین علیهم السلام (به روایتی)، آغاز جنگ صفین (بنا بر روایتی)

*دوم صفر الخیر : مجلس یزید لعنت‌الله علیه بنا بر نقلی، شهادت زید بن علی بن الحسین علیهم السلام ( به روایت دیگر)

*سوم صفر الخیر: ولادت حضرت امام محمد باقر علیه السلام 57 هجری قمری به روایتی.

*چهارم صفر الخیر : وفات آیت‌الله محمد علی شاه آبادی (1369 هجری)

*پنجم صفر الخیر : شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها و لعنة‌الله علی قاتلیها، 61 هجری.

*ششم صفر الخیر : صدور توقیع امام عصر ارواحنا لتراب مقدمه الفداء به حسین بن روح.

*هفتم صفر الخیر : ولادت امام موسی کاظم علیه السلام 128 هجری، شهادت امام حسن مجتبى علیه السلام بنابر نقل بحار، وفات آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی 1411 قمری.

ادامه مطلب...

نویسنده: اسدالله افشار

 ماه صفردومین ماه سال هجری قمری است. این ماه برای جهان اسلام و تشیع مفهوم ویژه ای دارد و خاطره ساز است زیرا یادآور خاطره های مختلف و مصیبت بار می باشد.
    در 28 این ماه درسال 10 هجری رحلت بزرگ رهبر نجات بخش و سعادت آفرین جهان، یعنی پیامبر اسلام(ص) رخ داد.
    آن حضرت که در طی 23 سال مبارزه پیگیر با دشمنان دین و چهره های طاغوتی زمانش، لحظه ای از پای ننشست، و با همه مشکلات طاقت فرسا، و در شرایط دشوار، با انبوه دشمنان، ستیز کرد و سرانجام توانست ملتی وحشی و پراکنده را که در غرقاب جهل، خرافات و فساد و آلودگی غوطه ور بوده و با پستی، رذالت و جنگ و کشتار و غارت و ستم روبرو بودند، نجات دهد. او چنین ملتی را، حکمفرمای قسمت اعظم جهان آباد و متمدن آن روز ساخت و به آنان آقایی و سروری بخشید و یک حکومت عدل و تقوی و یک جامعه توحیدی در سایه فرمان “الله” پدید آورد.

ادامه مطلب...

 مفضل می گوید: از مولایم امام صادق (علیه السلام) سؤال کردم اشک ریختن چه ثوابی دارد؟ حضرت فرمودند اشک ریختن چنانچه بخاطر فردی بر حق باشد، ثوابی بی شمار دارد. سپس مفضل مدتی طولانی گریه کرد و گفت: ای پسر رسول خدا! روز انتقام گیری شما، از روز سختی و اندوهتان بزرگ تر است.

حضرت فرمودند: ولی هیچ روزی مانند روز محنت و اندوه ما در کربلا نیست. «لایوم کَیَومک یا اباعبدالله». هر چند روز سقیفه و سوزاندن در خانه امیرالمؤمنین و حسنین و فاطمه و زینب و امّ کلثوم (علیهم السلام) و فضّه و گشتن محسن با ضرب لگد، بزرگ تر و وحشتناک تر و تلخ تر است؛ زیرا آن روز اصل و ریشه روز عذاب و ظلم است.

آری آنچنان که اگر آن روز سیلی به صورت پاره تن رسول خدا(صلّی الله علیه وآل وسلم) نمی زدند، در کربلا فرزندان پیامبر و دختران سیلی نمی خوردند. اگر آن روز درِ خانة امیرالمؤمنین و فاطمه (علیهماالسلام) را آتش نمی زدند، در کربلا خیمه ها آتش نمی گرفت. اگر آن روز ریسمان به گردن اول مظلوم عالم علی (علیه السلام) نمی انداختند، در کربلا سر سیّدالشهدا(علیه السلام) بالای نیزه نمی رفت و اُسرا دست بسته وارد کوفه و شام نمی شدند. و اگر آن روز بدن پارة تن پیامبر(صلّی الله علیه وآل وسلم) کبود نمی شد، در کربلا بدن نازنین رقیه (علیهاالسلام) از ضرب شلاق کبود نمی شد.

ادامه مطلب...

شبهای سرد امان مرا بریده است ... هیچ روپوش و لحافی نداریم... هر آن گمان میکنم که

این نیم سقف خراب به سر ما آوار خواهد شد ... خیلی گرسنه و خسته ام .. اما غذا نمیخواهم

خدایا میشود بابای من از سفر برگردد... آخر این ...چه میهمانیی بود؟!؟؟!..... این سفر رفتن بابا

چه سفری بو....د ؟ بابا ...این چه سفری بود که شما رفتی ولی عمه با شما نیامده؟ ..آخه عمه هر

جا شما میرفتید با شما می آمد... ! ... این چه سفریه که شیرخواره رفته ولی مادرش نرفته؟!؟!!..

خدایا من بابا مو میخوام .. ... .... میشه بابای قشنگ رقیه برگرده ... میخوام بابامو به این بچه ها

نشون بدم..... .... .... ... .. .و در دل شب کمکم خرابه سرد و تاریک روشن و گرم میشد ... و... ...

و حضرت رقیه رسوا کرد دشمنان اسلام را غوغایی بپا کرد... و چه آرام پرگشودو به بابا ملحق شد.

جان بفدای بی بی سه ساله حضرت رقیه و امام سجاد و حضرت زینب که با رفتار و گفتارشان

و با خطبه های افشاگرانه طاغوت و طاغوتیان را به خاک مذلت و رسوایی نشاندند .

 خرابه تا نیمه های شب ، نه خرابه ای در کنار کاخ یزید که عزاخانه ای است در سوگ حسین و برادران و فرزندان حسین.
بچه ها با گریه به خواب می روند و تو مهیای نماز شب میشوی .اما هنوز قامت نشسته خود را نبسته ای که صدای دختر سه ساله حسین به گریه بلند میشود . گریه ای نه مثل همیشه !!گریه ای وحشتزده ، گریه ای به سان مارگزیده ، گریه کسی که تازه داغ دیده ، دیگران به سراغش میروند و در آغوشش میگیرند و تو گمان میکنی که هم الان آرام میگیرد و صبر میکنی ...

بچه بغل به بغل و دست به دست میشود ، اما آرام نه    .
پیش از این هم رقیه هرگز آرام نبوده است ، از خود کربلا تا همین خرابه...لحظه ای نبوده که آرام گرفته باشد  ، لحظه ای نبوده که بهانه پدر نگرفته باشد ، لحظه ای نبوده که اشکش خشک شده باشد ، لحظه ای نبوده که با زبان کودکانه اش مرثیه پدر را نخوانده باشد ...
انگار که داغ رقیه برخلاف سن و سالش از همه بزرگتر بوده است ، به همین دلیل در تمام طول راه ،و همه منازل بین راه ، همه ملاحظه او را کرده اند و به دلش راه آمده اند و در آغوشش گرفته اند ، دلداریش داده اند و به تسلایش نشسته اند ، و یا لا اقل پا به پای او گریسته اند ...

ادامه مطلب...

  السلام علیک یا شهیده المظلوم رقیه(س) بنت الحسین (ع)