ورود به سرزمین فارس و شهادت آن حضرت

حضرت شاهچراغ علیه السلام در زمان خلافت مامون عباسی (بین سنوات 198 تا 203) با جمعی از نزدیکان و شیعیان و محبان اهل بیت به قصد دیدار برادرشان امام رضا (ع) از مدینه حرکت می نماید تا از طریق شیراز به طوس عزیمت فرمایند.

مامون عباسی حرکت این گروه (که به نقل بعضی از محققین حدود 15 هزار نفر بودند) را مانع رسیدن اهداف شومش (از جمله به شهادت رساندن حضرت رضا (ع)) تشخیص داد ، لذا به جمیع حکام و عمال خود دستور داد هر کجا بنی فاطمه و اولاد پیغمبر (ص) را بیابند مقتول سازند.

در آن وقت شخصی به نام قتلغ خان از جانب مامون در شیراز حاکم بود، چون خبر ورود آن بزرگوار و همراهانش را شنید با لشکری انبوه در هشت فرسنگی شیراز به مصاف حضرت شاهچراغ (ع) شتافت ، در این جنگ بر اثر رشادت و شجاعت بی مانند حضرت سید امیر احمد (ع) و تهور یاران آن جناب ، لشکر اشرار شکست خورد و جمعی از امام زادگان و شیعیان آن حضرت مجروح یا شهید گشتند. سپاهیان قتلغ چون یارای مقاومت در خود ندیدند به مکر و خدعه پناه آورده و شایعه وفات حضرت علی بن موسی الرضا (ع) را در میان یاران آن حضرت پراکندند، عده ی کمی به مقابله فرستادند و افراد بسیار کارآزموده را در پناهگاه های شیراز آماده نبرد ساختند.

شیعیان آن حضرت که از خبر فوت حضرت علی بن موسی الرضا (ع) دل شکسته بودند بی مهابا بر مزدوران قتلغ خان حمله بردند و آنان را مغلوب ساخته و با تصور پیروزی ، وارد شهر شدند.

طایفه کفار که از قبل آماده بودند، بر آنان تاختند و هر کدام را به نحوی به شهادت رساندند و  عده ای نیز متواری شدند.

حضرت احمدبن موسی (ع) با آن ضربتی که بر فرق مبارکش خورده بود و زخم های کاری بر بدن داشت هم چنان با شجاعت می جنگیدند و از کفار می کشتند ، تا بدین موضع که اکنون تربت مقدس آن بزرگوار است رسیدند و از شدت جراحات به درجه رفیع شهادت نائل گردیدند.